M. TULLII CICERONIS DE FINIBUS BONORUM ET MALORUM LIBER SECUNDUS

Summary

ARGUMENTUM

In hoc libro Epicuri decreta a Cicerone reprehenduntur et refutantur, qui initio non perpetua oratione utitur, sed mavult in singulis insistens Tor quatum interrogate et ex iis, quae is concesserit, argumenta concludere (c. 1). Primum igitur Epicurum in ipsa vi et natura voluptatis constituenda a se dissidere ostendit, breviter subinde Torquato ad interrogata respondente; tum enim eam voluntatem Epicurum dicere, quae ab omnibus dicatur, quae sit in incundo motu sensus, tum eam, quae posita sit in non dolendo; haec autem diversa esse, non eadem (c. 2–3); nec omnino voluptatem esse nihil dolere, sed inter voluptatem et dolorem tertium hoc interiectum esse, cum neque in dolore neque in voluptate simus (c. 4–5). Hinc iam Torquato respondere nolente, quod dialecticis captionibus se irretiri putat, Cicero perpetua oratione idem explicare pergit, Epicurum, si duo illa coniungere vellet, duplici fine bonorum uti debuisse (c. 6); duas enim esse res, non solum verba; nunc unum eum ex duo bus facere conari; nam interdum ita loqui de motu voluptatis in corpore, ut etiam luxuriae patrocinium suscipere videatur (c. 7), modo quis eleganter et caute luxuriosus sit; (et tamen luxuriosos svaviter vivere, non bene, quae longe sint diiuncta (c. 8); nec rele Epicurum cupiditates divisisse, desideria naturae cum cupiditatibus confundentem;) deinde autem, cum huius eum turpitudinis puduerit, sic alterum illud, non dolere, laudare, ut prior illa et vera voluptas obscuretur (c. 9).)